دلم گرفته آسمون نمی تونم گریه کنم
شکنجه میشم از خودم نمی تونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده
آخ داره باورم میشه خنده به ما نیومده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی یه عمر که دربدرم
حتی صدای نفسم میگه که توی قفسم
من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون یکم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی میگیره عقربه های ساعتم
برگه ی تقویم میکنه لحظه به لحظه لعنتم
آهای زمین برای من یه لحظه تو نفس نزن
نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن
شرمنده-نمی دونم شاعرش چه کسی هستش
نظرات شما عزیزان:
ساحل 
ساعت19:43---19 مهر 1390
سلام گلم بااین که شاعر شعرت بی نام و نشونه اما خیلی قشنگه مثل خودت
پاسخ:سلام.لطف داری عزیزم
تبادل
لینک هوشمند
